Omdat het oppervlak zich in een zeer atypische omgeving bevond, was er veel meer planning en denkwerk nodig om alles zo efficiënt mogelijk te laten verlopen. Eerst en vooral dienden Maarten en Joni rekening te houden met de wensen van zowel de medewerkers van de gevangenis als ook de gedetineerden. De tweede groep mocht met ideeën afkomen en zelfs meeschilderen.
“We merkten bij de veroordeelden een grotere drang naar symboliek die hun huidige situatie weergeeft. Zelf wouden we het iets luchtiger houden, maar de gedetineerden hadden een sterke mening dat we dat juist niet mochten doen. Zo goed als alle elementen en ideeën komen van de gedetineerden. Wij vertaalden deze natuurlijk naar onze eigen stijl en mogelijkheden”, legt Joni uit.
Verder mochten Maarten en Joni ook maar in korte momenten aan de muren werken. En ook het oppervlak zelf zorgde voor een uitdaging. Dat bestond namelijk niet enkel uit beton, maar ook metaal. Hierdoor riskeerden ze verschillende verven en lakken te moeten kopen – wat niet alleen tijd- en geldverlies is, maar ook kleurverschillen kan opleveren.